وقتی از چشم تو افتادم دل مستم شکست
عهد و پیمانی که روزی با دلت بستم شکست

ناگهان- دریا! تو را دیدم حواسم پرت شد
کوزه ام بی اختیار افتاد از دستم شکست

در دلم فریاد زد فرهاد و کوهستان شنید
هی صدا در کوه،هی “من عاشقت هستم” شکست

بعد ِ تو آیینه های شعر سنگم میزنند
دل به هر آیینه،هر آیینه ایی بستم شکست

عشق زانو زد غرور گام هایم خرد شد
قامتم وقتی به اندوه تو پیوستم شکست

وقتی از چشم تو افتادم نمیدانم چه شد
پیش رویت آنچه را یک عمر نشکستم شکست

در كتاب چار فصل زندگي

صفحه ها پشت سرِ هم مي روند

هر يك از اين صفحه ها، يك لحظه اند

لحظه ها با شادي و غم مي روند...

گريه، دل را آبياري مي كند

خنده، يعني اين كه دل ها زنده است...

زندگي، تركيب شادي با غم است

دوست مي دارم من اين پيوند را

گر چه مي گويند: شادي بهتر است

دوست دارم گريه با لبخند را

ناودانها شر شر باران بی صبری است

آسمان بی حوصله ، حجم هوا ابری است

کفشهایی منتظر در چارچوب در

کوله باری مختصر لبریز بی صبری است

پشت شیشه می تپد پیشانی یک مرد

در تب دردی که مثل زندگی جبری است

و سرانگشتی به روی شیشه های مات

بار دیگر می نویسد : " خانه ام ابری است

♥امواج سینه ی تو به من یاد داده است♥

♥دریا بدون موج که دریا نمی شود♥

♥دریای بیقرار ، تو اسطوره نیستی♥

♥اسطوره با مبالغه افسانه می شود♥

♥جایی که عقل مانع پرواز آدمی ست♥

♥عاقل تر آن کسی ست که دیوانه می شود♥

♥پروانه از شراره ی آتش به هیچ وجه♥

♥“پروا” نکرده است که پروانه می شود♥

♥من با تو سوختم که بدانم چه می کشی♥

♥احساس سوختن به تماشا نمی شود♥

♥♥♥

ای رفته کم‌کم از دل و جان، ناگهان بیا
   مثل خدا به یاد ستمدیدگان بیا

   قصد من از حیات، تماشای چشم توست
   ای جان فدای چشم تو؛ با قصد جان بیا

   چشم حسود کور، سخن با کسی مگو
   از من نشان بپرس ولی‌ بی‌نشان بیا

   ایمان خلق و صبر مرا امتحان مکن
   بی‌ آنکه دلبری کنی از این و آن بیا

   قلب مرا هنوز به یغما نبرده‌ای

 ای راهزن دوباره به این کاروان بیا

كاش بارانی ببارد قلبها را تر كند

بگذرد از هفت بند ما صدا را تر كند

قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها

رشته رشته مویرگهای هوا را تر كند

بشكند در هم طلسم كهنه ی این باغ را

شاخه های خشك بی بار دعا را تر كند

مثل طوفان بزرگ نوح در صبحی شگفت

سرزمین سینه ها تا نا كجا را تر كند

چترها تان را ببندید ای به ساحل مانده ها

شاید این باران كه می بارد شما را تر كند

قسمت اين بود که من با تو معاصر باشم

تا در اين قصــــه پر حادثــه حاضــــر باشم

حکم پيشانی ام اين بود که تو گم شوی و

من بــه دنبال تو يک عمر مسافــــر باشـــم

تو پری باشـــی و تا آن سوی دريا بروی

من به سودای تو يک مرغ مهاجر باشم

قسمت اين بود، چرا از تو شکايت بکنم؟

يا در اين قصـــه بــــه دنبال مقصر باشم؟

شايد اين گونه خدا خواست مرا زجر دهد

تا برازنده اســــم خوش شاعـــر باشـــــم

شايد ابليس تو را شيطنت آموخت که من

در پس پرده ايمان بــــه تــــو کافـــر باشـم

دردم اين است که بايد پس از اين قسمت ها

سال هــــا منتــظـر قسمت آخـــــر باشــــــم

از بیابان بوی گندم مانده است ♥عشق روی دست مردم مانده است
آسمان بازیچه ی طوفان ماست ♥ابر نعش آه سرگردان ماست
باز هم یک روز طوفان می شود ♥هر چه می خواهد خدا آن می شود
می روم افتان و خیزان تا غدیرد ♥باده ها می نوشم از جوشن کبیر
آب زمزم در دل صحرا خوش است ♥باده نوشی از کف مولا خوش است
فاش می گویم که مولایم علیست ♥آفتاب صبح فردایم علیست
هر که در عشق علی گم می شود ♥مثل گل محبوب مردم می شود
تا علی گفتم زبان آتش گرفت ♥پیش چشمم آسمان آتش گرفت
آسمان رقصید و بارانی شدیم ♥موج زد دریا و طوفانی شدیم
یا علی گفتیم و دریا خنده کرد ♥عشق ما را باز هم شرمنده کرد
بغض چندین ساله ی ما باز شد♥ یا علی گفتیم و عشق آغاز شد

دلم گرفته ای دوست، هوای گریه با من* گر از قفس گریزم کجا روم، کجا من؟

کجا روم که راهی به گلشنی ندانم* که دیده برگشودم به کنج تنگنا من

نه بسته‌ام به کس دل، نه بسته کس به من دل*چو تخته‌پاره بر موج، رها، رها، رها من

ز من هر آنکه او دور ، چو دل به سینه نزدیک* من هر آن که نزدیک، ازو جدا، جدا من

نه چشم دل به سویی، نه باده در سبویی* که تر کنم گلویی به یاد آشنا من

ز بودنم چه افزود؟ نبودنم چه کاهد؟* که گویدم به پاسخ که زنده‌ام چرا من؟

ستاره‌ها نهفتم در آسمان ابری* دلم گرفته ای دوست ، هوای گریه با من

به خدا حافظی تلخ تو سوگند، نشد

که تو رفتی و مرا ثانیه ای بند نشد

لب تو میوه ممنوع ولی لبهایم

هرچه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر

هیچ کس؛ هیچکس اینجا به تو مانند نشد

هرکسی در دل من جای خودش را دارد

جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خواستند از تو بگویند شبی شاعر ها

عاقبت با قلم شرم نوشتند نشد

بی قرار تو ام و در دل تنگم گله هاست
آه! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست

آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس چلچله هاست

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

باز می پرسمت از مسئله دوری و عشق
و سکوت تو جواب همه مسئله هاست

خطی کشید روی تمام سوال ها
تعریف ها، معادله ها ، احتمال ها

خطی کشید روی تساوی عقل و عشق
خطی دگر به قائده ها و مثال ها

خطی دگر کشید به قانون خویشتن
قانون لحظه ها و زمان ها و سال ها

از خود کشید دست و به خود نیز خط کشید
خطی به روی دفتر خط ها و خال ها

خط ها به هم رسید و به یک جمله ختم شد
با عشق ممکن است تمام محال ها

دنیای این روزای من هم‌قد تن‌پوشم شده
 انقدر دورم از تو که دنیا فراموشم شده

دنیای این روزای من درگیر تنهایی شده
تنها مدارا می‌کنیم، دنیا عجب جایی شده

هر شب تو رویای خودم آغوشتو تن می‌کنم
آینده‌ی این خونه رو با شمع روشن می‌کنم

در حسرت فردای تو تقویمم‌‌و پر می‌کنم
هر روز این تنهایی رو فردا تصور می‌کنم

هم‌سنگ این روزای من حتی شبم تاریک نیست
اینجا به جز دوری تو چیزی به من نزدیک نیست

هر شب تو رویای خودم آغوشتو تن می‌کنم
آینده‌ی این خونه رو با شمع روشن می‌کنم